"Nie jest szczesliwy ten, kto sie za szczesliwego nie uwaza"

─ A ty, Granger, siedź cicho! To ty wpędziłaś nas... tutaj! Ty głupia szlamo!

Draco Malfoy wydzierał jej się do ucha. Hermiona jedynie zamknęła oczy słysząc, jak Harry i Ron dogadują temu zapchlonemu dupkowi ze Slytherinu.

─ Uspokójcie się w tej chwili! ─ krzyknęła profesor McGonagall, o której kompletnie zapomniano. ─ To nie przez pannę Granger tutaj jesteście, Malfoy. Na początku października wyjedziecie w wylosowane przez siebie miejsce. Prawdę mówiąc, jest to obóz integracyjny, dla domów. Gryffindor jedzie ze Slytherinem, a Ravenclaw z Huffelpuffem. Uczniowie dobierają się po osiem. Po cztery osoby z każdego domu. Wybieramy tych najbardziej skłóconych. Wy zostaliście dobrani przez radę pedagogiczną.

─ Czemu? ─ burknął Teo.

─ Ponieważ, panie Nott, wasz spór trwa całe pięć lat! Jesteście jak nieujarzmione centaury. Czas położyć temu kres. W przyszłym tygodniu wygłoszę przemowę dla uczniów klas piątych wzwyż. Grupki zostaną ustalone, a wybrana osoba wylosuje numerek i grupy i miejsca, do którego się udacie. W waszym przypadku będzie to pani, panno Parkinson.

Pansy pokiwała głową.

─ I ty się cieszysz, że jedziemy gdziekolwiek ze szlamą, wybawcą świata i rudymi łasicami?

─ Odpiernicz się od niej, Draco. ─ Warknął Nott, stając w obronie swojej dziewczyny. ─ Blaise, przestań flirtować z Rudą, wszyscy wiemy, że ze sobą chodzicie...

* * *

                    Tydzień minął szybko i bez kłótni.

Harry, Ron i Hermiona cały swój wolny czas spędzali w bibliotece. Bo tylko tam nie chadzali Ślizgoni. Natomiast Draco, Teo i Pansy przesiadywali w lochach, bo tam nie chadzali Gryfoni. Jedynie Ginny i Blaise cieszyli się, że są razem w grupie.

Dnia siódmego od rozmowy, czyli we wtorek, profesor McGonagall po zakończeniu kolacji kazała pozostać uczniom klas piątych, szóstych i siódmych, bo wtedy miała wyjaśnić zasady obozu integracyjnego.

─ Tak więc, moi drodzy ─ zaczęła, uciszając przy tym uczniów. ─ Jak zapewne wiecie, my, czyli rada pedagogiczna, postanowiliśmy zorganizować dla was tygodniowy obóz integracyjny. Będzie on trwał od dwunastego do dziewiętnastego października. W ciągu dwóch minionych dni ─ kontynuowała ─ zgłaszaliście czteroosobowe grupki ze wszystkich domów. Dziś z samego rana profesor Flitwick z pomocą pani Hooch i profesor Sprout utworzyli z nich ponad czterdzieści grup mieszanych z najbardziej wrogich sobie domów. Jak domyślacie się Ravenclaw jedzie z Huffelpuffem, a Gryffindor ze Slytherinem.

Na sali zawrzało; to Puchoni zgłaszali protesty, to Gryfoni i Ślizgoni.. Jedynie Krukoni warczeli pod nosami i nie mięli zamiaru ani odwagi się odezwać. To przecież decyzja nauczycieli...

─ CISZA!! ─ wrzasnął Hagrid. ─ Uspokójta się, dzieciaki. Przez tydzień nie będziecie mieli lekcji. Cieszta się, a nie, raban podnosicie, cholibka!

─ No, cisza, zaległa.. ─ szepnęła McGonagall. ─ Wracając. Numerek pierwszy otrzymuje grupka Zachariasza Smitha i Mariki Weather. Proszę, Mariko, podejdź do profesor Vector i wylosuj kawałek pergaminu... Dokładnie tak... I jaki to numerek, dziewczyno?

Marika Weather, wysoka, chuda, czarnowłosa, błękitnooka, piegowata Krukonka rozwinęła pergamin drżącymi dłońmi.

─ Numer czterdzieści dziewięć. ─ Odpowiedziała niepewnie.

─ Słyszałaś, koleżanko Sprout? Grupa pierwsza, miejsce czterdzieste dziewiąte.

Po grupie drugiej nadeszła kolej na grupę trzecią.

─ Grupa trzecia została wybrana przez nauczycieli. Zapraszam, panno Parkinson.

Pansy wstała, poprawiła włosy, zaklęła cicho i wylosowała numerek.

─ I?

─ Czytaj, Parkinson, chcę wiedzieć, gdzie pojadę! ─ wydarł się Ron.

─ Do trzydziestki, Weasley. Zadowolony?

─ W połowie.

* * *

                      Hermiona klęła potwornie.

Wyjęła spod łóżka podręczną walizeczkę i wpakowała do niej spodenki, gruby sweter, podkoszulek koloru czerwonego i dwie pary legginsów, a na ostatku torebkę z ocieplanymi magicznie tenisówkami. Przecież nie wie, gdzie jadą.

                      Pansy pakowała tylko stylowe, ale najpotrzebniejsze rzeczy.

W jej kuferku znalazło się miejsce na kieliszki (wiedziała, że ktoś na pewno przytarga alkohol), które transmutowała w skarpetki, czerwoną koszulę w kratę, złoty łańcuszek, parę jeansów, bluzę z godłem Gryffindoru (Już ja ci dam, Malfoy! ─ obiecała sobie), buty do biegania i masę słodkości z Miodowego Królestwa. Była gotowa na ten, pożal się Merlinie, obóz integracyjny.

                     Ginny spakowała tylko cztery najpotrzebniejsze rzeczy:

Butlę (dwulitrową, szklaną butlę) Ognistej Whisky, spodnie, buty na zmianę i bluzkę z długim rękawem. Resztę będzie miała na sobie.

                    Harry pakowanie rozpoczął zaraz po powrocie do dormitorium.

Zdenerwowany wkładał do torby grube skarpety, koszulę, parę zapasowych majtek, trzy butelki ognistej i dwie kremowego piwa, kieliszki zamienione w niepotrzebne guziki i jeansy oraz dresy. Nie będę pakował dodatkowego żarła, pomyślał. Ron weźmie na pewno.

                   Draco pakowaniem się nazwał zwijanie ubrań w ruloniki.

Trzy koszulki na krótki rękaw, para szortów, buty, czapka, bluza i peleryna podróżna (w którą miał zawinięte słodycze i ognistą) zajmowały niewiele miejsca w magicznie powiększonej walizce. Postanowił zostawić miejsce na pamiątki. Pewnie coś zabierze.

                  Teodor pakowanie się olał c a ł k o w i c i e.

Kiedy spakowana już Pansy wkroczyła do jego dormitorium wiedział, że będzie chciała sprawdzić co zabiera. No i na tym się skończyło, że Teo w kuferku miał dresy, trzy pary jeansów, dwa podkoszulki na ramiączka, koszulę na krótki rękaw, grube skarpety, ognistą, dwie czapki, sandały i spodenki. Taa, nie ma to jak taka dziewczyna, uśmiechnął się.

                Ron do torby spakował jedynie masę słodyczy, dwie koszulki, spodnie i sweter.

                Blaise nie wiedział, na co się zdecydować.

Kusiło go, żeby wziąć dwa swetry, parę dresów i obcisłą bluzkę na krótki rękaw, ale ostatecznie zdecydował się na dresy, bluzę, sweter, kieliszki zamienione w skarpetki, trzy obcisłe bluzki i szorty. Czego chcieć więcej, skoro jedzie się ze swoją dziewczyną i kumplami? Niczego, prócz zaprzyjaźnienia się z trójką pewnych Gryfonów...

* * *

─ Mongolia. ─ Uśmiechnęła się profesor Sprout. ─ Pojedziecie na tydzień do Mongolii w ramach obozu integracyjnego. Myślę, że możecie ubrać się na jutro lekko, ponieważ na pustkowiach tego pięknego kraju słońce może dać o sobie znać.

─ Nie za blisko Wielkiej Brytanii, ale też nie za daleko. Jak wiecie tylko dwie osoby z grupy będą brać różdżki. Ustalcie je dobrze. A teraz do łóżek! Jutro o siódmej rano musicie być na dziedzińcu szkoły!

* * *

                Hermiona jeszcze nigdy się tak niemiłosiernie nie wlokła.

Dochodziła siódma, a ona dopiero wyszła z pokoju Gryfonów. Ubrana była w jeansy typu rurki i koszulkę z grubymi ramiączkami. Włosy upięte miała w niedbały kok, a czekoladowe oczy podkreślone były eyelinerem. Na ramieniu zwisał jej mały plecaczek, w którym miała okulary przeciwsłoneczne, strój kąpielowy, wodę, tusz do rzęs i szczotkę do włosów.

            Pansy od szóstej rano krzątała się po dormitorium.

Do torebki, którą będzie niósł Teodor, wpakowała szybko kosmetyczkę, butelkę z sokiem z dyni i strój kąpielowy. Podczas rozmowy z Granger dowiedziała się, że w Mongolii też są jeziora. Niesamowite, myślała potem. Wychodząc za dziesięć siódma z lochów myślała o tym, czy by nie przekonać trójki Gryfonów do siebie. W końcu Blaise i Ginny są parą, więc warto by było zaryzykować. Zwłaszcza, że będą na siebie skazani przez tydzień.

Znalazła się na dziedzińcu. Wokoło panował gwar i harmider, nauczyciele wydawali się wykończeni i zdenerwowani, a uczniowie, pokroju niepotrzebnych nikomu pierwszoklasistów, wrzeszczeli na potęgę. Byle im napsuć krwi.

─ Cześć, Pansy. ─ Panna Parkinson podskoczyła.

Ginny uśmiechała się do niej promiennie.

─ Nie wiedziałam, że jestem aż tak straszna ─ zaśmiała się. ─ Blaise z tobą wyszedł? Szukam tego czarnucha od wczoraj. Nigdzie gada nie ma!

─ Pewnie wymyśla kolejną piosenkę dla ciebie. Przecież jesteś jego rudym kokotem i wiewiórką. ─ Pansy zauważyła, jak Ginny wywraca oczami. ─ Co?

─ Ja mu dam rudego kokota!

─ GRUPA NUMER TRZY!! ─ wrzeszczał Hagrid. ─ GRUPA NUMER TRZY NA ŚRODEK! SZYBKO, CHOLIBKA, BO ZOSTANIETA! GRUPA NUMER TRZY! GRUPA NUMER TRZY! GRUPA NUMER T... A, już są.

─ Och, Rubeusie... ─ westchnął profesor Flitwick. ─ Wszyscy, oprócz Notta i Granger, oddać różdżki. ─ Szóstka Gryfonów i Ślizgonów z grupy numer trzy niechętnie oddała różdżki. ─ Świetnie... Teraz rzucę na was czar, który uniemożliwi wam aportację, bo raczej do kominków dostępu nie będziecie mieli.. Lugio Aportatis!

Czarna mgła pognała w ich stronę, wsiąkając później w ich ciała.

─ Macie tutaj namiot ─ mruknęła profesor Hooch, wciskając pakunek w dłonie Rona. ─ A to ─ wskazała, na trzymaną przez Hagrida, drewnianą skrzynkę ─ jest skrzynka z zadaniami. Kiedy zauważycie blask ze środka wyjmijcie kopertę natychmiast. Jest jeszcze koperta z napisem „Pomoc”. Otwórzcie ją tylko wtedy, gdy będziecie mięli BARDZO poważne kłopoty. Nigdy więcej, nie w innym przypadku.

Hagrid klepnął Harry'ego w plecy i wręczył mu skrzynkę.

─ No, dziecioki, uważajta mi tam na siebie.

Pokiwali głowami.

─ Każdy bierze troszkę proszku ─ rzekła szybko McGonagall, podając w obieg doniczkę. ─ Na słowo „siedem” wrzeszczycie numer... jaki oni mają numer podróży, Vector?

─ Trzydzieści, pani dyrektor.

─ Trzydzieści. No. Raz, dwa trzy, cztery, pięć, SIEDEM!

─ TRZYDZIEŚCI!! ─ wrzasnęli równo.

Po chwili poczuli szarpnięcie za barki, zobaczyli nicość i wylądowali na pustkowiu. Obolali wstali. Z suchej ziemi wystawało dużo kamieni.

─ Co... teraz? ─ spytał Draco, przeciągając się.

─ Jak to co? Wojskowy Blaise bierze mapę i prowadzi!

─ Skąd wiesz, Nott, że tam jest mapa?

─ Bo widzę, że w kuferku, który otworzył Potter, świeci się koperta z napisem „MAPA”, Weasley. Ja idę za Blaisem, a ty, Hermiono, na końcu.

─ Super...

Hej! Liczę na to, że nie jest tak źle c;;! Mam pomysł na to opowiadanie, i to dobry, jednak nie wiem, czy zrealizuję go. Liczę na waszą pomoc! ;3